ترجمه جدید ۷۰کتیبه اورارتویی یافت شده از منطقه آذربایجان
- توضیحات
- منتشر شده در پنج شنبه, 07 اسفند 1393 23:22
آذوح: قرائت و ترجمه جدید 70کتیبه اورارتویی در ایران شامل سنگ نوشته، صخره نوشته و... انجام شد.
به گزارش دورنانیوز به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، این مطلب را مریم دارا امروز در بیست و سومین نشست علمی موزه ملی ایران با موضوع “کتیبه های اورارتویی موزه ملی ایران “اعلام کرد .
دارا استادیار پژوهشکده زبان شناسی ، متون و کتیبه های پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری گفت: طرح موضوع “کتیبه های اورارتویی موزه ملی ایران” در راستای انجام پژوهشی با عنوان “قرائت و ترجمه جدیدی از تمامی کتیبه های اورارتویی ایران از زبان و خط اورارتویی به فارسی” انجام شد.
به گفته او، این پژوهش همراه با تمامی آرا و تفاسیر گوناگون قدیمی و جدید و همچنین نظرات پژوهشگر در خصوص هر کتیبه و قرائت و ترجمه آنها و بررسی تاریخی -فرهنگی کتیبه ها همراه بوده است.
این استاد زبان شناسی گفت: برخی از مطالعات انجام شده در زمینه اجرای این طرح در موزه ملی ایران انجام گرفته که در اینجا ارایه می شود.دارا ضمن معرفی کوتاهی از تاریخ فرهنگ اورارتوها، درباره سنگ نوشته هایی از بسطام که یکی از آنها در تالارایران باستان نمایش داده می شود، استل مرگه کاروان، سنگ نوشته قلاتگاه ، سنگ نوشته سیاه چشمه، الواح کوچک بسطام، سفال نوشته ها، گوی ها و اثر مهرهای اورارتویی در ایران که در مجموعه موزه ملی ایران نگهداری می شوند سخن گفت.
وی گفت: حدود ۱۷۰۰کتیبه تا کنون از اورارتوها شناسایی شده که بیش از ۷۰کتیبه در ایران به دست آمده است .
به گفته دارا کتیبه های اورارتویی ایران شامل سنگ نوشته، صخره نوشته، فلز نوشته، لوح، سفال نوشته، جای مهر و گوی هستند و موزه ایران باستان از جمله موزه هایی در جهان است که کتیبه های اورارتویی در آنها نگهداری می شود. اورارتوها از حدود قرن نهم تا هفتم ق.م در محدوده سواحل میان سه دریاچه اورمیه ایران، سوان ارمنستان و وان ترکیه حکومت می کردند و یکی تمدن های عظیم و پر شکوه آذربایجان و ایران را تشکیل داده اند.
این پادشاهی با قدرت گرفتن به نواحی دیگر مانند شرق دریاچه اورمیه و شمال غرب دریاچه وان نیز گسترش یافت .آثاری که از این اقوام باقی مانده عمدتا از استان های آذربایجان شرقی و آذربایجان غربی به دست آمده است. اورارتوها در طول حکومت خود از زبان اورارتویی و همچنین خط میخی و هیروگلیف استفاده می کردند و زبانشان هم خانواده زبان حوری بود که هر دو این زبان ها جزئی از زبان های التصاقی و اورال آلتائیک بوده و به نوعی شکل اولیه زبان ترکی آذربایجانی بوده اند.
