Warning
  • JLIB_APPLICATION_ERROR_COMPONENT_NOT_LOADING
  • JLIB_APPLICATION_ERROR_COMPONENT_NOT_LOADING
  • JLIB_APPLICATION_ERROR_COMPONENT_NOT_LOADING
  • Error loading component: com_content, Component not found.
  • Error loading library: joomla, Library not found.
  • Error loading library: joomla, Library not found.
  • Error loading library: joomla, Library not found.
  • Error loading component: com_content, Component not found.
  • Error loading component: com_content, Component not found.

اودلانان کیتابلار!- محمد احمدی زاده

- کؤهنه پالتاری اولان. خیردا چؤره یی اولان. قاب کپیری آلان.
احمد بو سؤزلری قیشقیردی و سونرا داشقاسینا باغلی اولان آتین اوزانگینی یاواشجا قووزاییب اؤزونه ساری چکدی. آت بیر بالاجانا کیشنه دی و داشقا کوچه نین تام اورتاسیندا دوردو.
- آتا سن آلله نه اولار، قوی بیر سفرینده ده من قیشقیریم. باخ چوخ چتین بیر ایش دئییل. منده ائله یه بیلرم.
احمد بالاجا اوغلونا بیر باخدی و اونون او ایستکلی باخیشلارینین آرخاسیندا بیر شئیلرین گیزلندیغینی حیسس ائتدی و اؤز اؤزونه دوشوندو " گؤره سن بو اوشاق ندن قیشقیرماق ایستیر؟ بلکی ده هئچ بیر ندنی یوخموش، اوشاقدی و فقط اویناماق ایستیر. بو قدر."
بیر الینده آت داشقاسینین اوزانگینی توتوب و دیگر الی ایله اوزونون چیرکلی ساققالینی تومارلادی. گؤزآلتیندان داشقانین اوستونده، یانیندا اوتوران بالاجا اوغلونا باخدی دئدی:
- اولماز بالاجا! سن هله زوبالافسان. داها دوغروسودا بو ایشلر هئچ ده سنه گؤره دئییل. سنی گؤزل گله جک گؤزله ییر.
- آمما من  بو ایشی سئویرم. آخی من سئویرم ائله اؤز دیلیمیزده قیشقیرام.
بالاجا اوشاق آغزی گؤزونو اییب، بوزوب سؤزونه بئله داوام ائتدی:
- آتا من دا یورولموشام مدرسه ده "بابا آب داد. بابا ناد داد" اوخوماقدان.
احمد تعججوبله اوغلونا باخیب دئدی:
- اولان بس آغزی گؤزونو ندن اییرسن؟
- آتا ائله فارس دیلی بئله دیردا.
- ادا بازلیق چیخارتما بالاجا. فارس دیلی ائله دئییل. بیزه بیگانه دی، اونا گؤره بیرآز قریب گلیر.
- آتا مگر سن دئمیرسن کی، چؤره یی توپراق وئرر. سویو بولود وئرر. آخی بس بونلار ندیر منیم مدرسه کیتابلاریمدا؟ گئنه آغزی گؤزونو بوزدو و دئدی: بابا آب داد. بابا نان داد.
احمد اوغلونا باخیب، اوجادان قاققا چکیب گولدو و بالاجا اوغلونونا سئوگیسینی گؤسترمک اوچون، اونون ساچلارینی قاریشدیریب دئدی:
- بالاجا! آماندی بو سؤزلری مدرسه ده کیمسه یه دئمه، یوخسا باشیمیزا درد آچارسان.
- بیلیرم آتا. اؤنجه دن ده دئمیشدین.
احمد گئنه قیشقیردی:
- کؤهنه پالتاری اولان. خیردا چؤره یی اولان. قاب کپیری آلان.
- آتا! دئییرم ایندی کی ائوده تورکو دیلینده کیتابلارین هامیسینی منه اؤیرتدین، بس بوندان سونرا نه ائده جه ییک؟ آخی دا کیتابیمیز قالمادی کی.
- قورخما بالاجا. سنین اوچون تازا ناغیل یازیرام. قوی قورتاریم وئره جه یم اوخویاسان.
- کیمین ناغیلیدی آتا؟
- جیرتدانین ناغیلیدی.
- سن آلله آتا هله بیر آزینی دئنه گؤروم.
- اولماز بالاجا. اصیل اولان سنین تورکو یازیب اوخوماغیندی. قوی یازیم قورتاریم .، اؤزون اوخویارسان.
بالاجا اوشاق بیر آز دوردو آغزی آچیق آتاسینا باخدی. سانکی بیر شئی آغلینا گلدی. آتاسیندان سوروشدو:
- آتا جان! یا سنین سؤزون قورتارسا، اوندا نه ائده ریک؟
- بالاجا! منیم سؤزلریم قورتولماز. دوزدو کیتابلاریمیزی یاندیردیلار، آمما سؤزلریمیزی یاندیرابیلمه دیلر. قورخما ایچیمده سنه گؤره بول بول سؤز وار.
بالاجا اوشاق آتا سینا باخدی و گولومسه دی. گئنه آتاسینا ایصرار ائله دی " قوی منده قیشقیریم" آمما آتا ایزین وئرمه دی. اوشاق ایصرار ائتدیکجه، آتاسینین شوبهه لنمه سی داها دا آرتیردی.
- آتا دئییرم، کاش کند ده قاچاندا، داها دا چوخ کیتاب اؤزونله قاچیرداردین. باخ ایندی من کیتابسیز قالمازدیم.
احمد اوزونو چئویردی بالاجا اوغلونا ساری و دریندن بیر آه چکدی. اوشاق بیلمه میشدن بارماغینی باسمیشدی اونون اوره یینده کی یاراسینا و تازادان اونو دئشمیشدی. گؤزونو زیلله دی اوشاغین معصوم گؤزلرینه و ائله سینه قورویوب قالدی. بالاجا اوشاق او سؤزلری ایله احمدی تپیکله ییب، سککیز ایل بوندان اؤنجه یه ایته له دی.
**                                                                                                                              
سککیز ایل اؤنجه1325 آذر آیینین اولایلاری گؤزونون اؤنونده جانلاندی.
شهرین هر یئرینده قییامت یاشاییردی. شاهین قوشونلاری هر یئری قانا بله میشدی. یئنی قورولان دؤولتین ایشله ینلرینی توتوب، زیندانا سوخوب، یادا دارا چکمیشدیلر. جانینی قورتارانلار شهردن قاچماغا چالیشمیشدیلار.
قوشون آداملاری مدرسه یه گلمه میشدن قاباق، احمد مدرسه نین موستخدیمینی تاپیب و اونونلا بیرلیکده کیتاب آنبارینا گئتدی. موستخدیم کیلیدینی سالدی وآنبار قاپیسینین قیفیلینی آچدی. احمد تئز ایچری گیردی و باشاردیغی قدر تورکو دیلینده اولان او کیتابلاردان چووالینا دولدوردو.
قوجا موستخدیم قوخموش سسی ایله احمده ساری سسلندی:
- احمد معللیم! تئز اولون ایندی قوشون گلر. سیز آلله اؤتورون کیتابلاری. آخی بو وضعییت ده سیز جانیزین فیکرینده اولمالیسز.
- یوخ رحیم عمی، هئچ اولماسا بو کیتابلاردان بیر آزینی اؤزومله آپارمالییام.  گله جکده اوشاقلاریمیزا لازیم اولاجاق.
- او زامان تئز اولون. یوخسا یئریز یا زینداندی یا دا دارآغاجی.
احمد الینده کی چوولا بیر نئچه کیتاب دولدوراندان سونرا مدرسه دن چیخیب ائوه طرف قاچدی. تانینیلماماسی اوچون اوز گؤزونو موستخدیمین وئردیغی شال ایله باسدیرمیشدی.
ائوه گئتمک اوچون دالی کوچه لردن و خلوت یوللاردا گئچدی. کوچه قاپیلارینی آچدیغی آندا، خانیمیسی قایییا ساری قاچدی و تیتره میش بیر سسله احمده دئدی:
- احمد، احمد! تئز اول بوردان قاچمالیسان.
- عزیزیم نه اولوب، قورخما جانیم. بیر آز ساکین اول گؤروم نه دئییرسن.
خانیمیسی اؤزونو ساخلاشدیرابیلمه دی. هونگور هونگور آغلامایا باشلادی، دئدی:
- میرزا بیر نئچه ساعات قاباق ایکی مامورلا گلمیشدی ائوه. آتام سنی شاهین قوشونونا تسلیم ائتمک ایسته ییر.
احمدین خانیمیسینین آتاسی، موللا میرزا علی شهرین جامع مسجیدینین یئشنامازی و آدلیم بیر موللا ایدی. شاه قوشونو شهره گیرمه میشدن قاباق او بیری موللالارلا بیرلیکده تهرانا مکتوبلار یازمیشدیلار. اونلارین دوشونجه سینه گؤره کومونیستلر شهری اله گئچیرمیشدیلر. مکتوبلاریندا تهراندان کؤمک ایسته میشدیلر. احمد بونلارین هامیسینی یاخشی بیلیردی و خانیمیسینین قورخماسینی دا، ندنسیز گؤرموردو. ایچینده او کیشینین نه قدر ده آخماق اولدوغونو دوشونوردو. آمما نه ده اولسا خانیمیسینین آتاسی اولودوغو اوچون اونون یانیندا هئچ واخت میرزا علی یه حقارت ائتمه میشدی.
او گونو خاطیرلادی. خانیمیسی ائوده دئییلدی. میرزا علی اونلارا گلمیشدی. یامان دا هیرسلی ایدی.
- آخماق اوغلان! اینان اگر آتانین حؤرمتی اولماسایدی، قیزیمی سنه وئرمزدیم. یازیق قیزی سنین کی کیمی دینسیز بیر کومونیسته وئریب بدبخت ائله مزدیم.
او گون میرزاعلیدن بو سؤزلری ائشدینده، اؤز اؤزونه دئمیشدی:
" اوتانماز کیشی سن منیم آتامین دیرناغی بئله اولابیلمزسن. اگر اودا سنین کیمی بیر ساتقین اولسایدی، سندن اؤنجه کنددین مسجیدینی اؤتوروب، گلیب شهرین ان بؤیوک عالیمی اولوردو." آمما آغلیندان گئچن بو سؤزلری ساده جه ایچینده ساخلاییب و اونا دئمیشدی:
- آمما میرزا علی سن نئیه گؤره منه دینسیز کومونیست دئییرسن؟
- یانی سن منیم هئچ بیر شئی بیلمه دیگیمی می دوشونورسن؟ من یاخشی بیلیرم سیزلر، آللها کومو دئییرسیز و نیست ده کی یوخ دئمکدی. سیزلرین کوموز یوخدور. یانی آللاهیز یوخدور.
احمد بونلاری ائشیدیب باشینی توولامیشدی و سونرا دئمیشدی:
- آمما میرزا علی من هئچ بوگونه قدر اوروج نامازیمدان قالمامیشام کی. نئیه ایفتراع دئییرسن؟
- کس سسینی دینسیز. سنین اوروج نامازیندا دئیسین تپه نه.
او گوندن سونرا آرتیق او دیل قانماز آداملا بیر داها بحث ائله مه مه یه قرار وئرمیشدی.
- احمد، احمد! هارداسان بس، ائله بیل هئچ منی ائشیدمیرسن،؟ تئز اول ایندی تازادان آتام و مامورلار گلر. قاچیب گئتمه لیسن.
خانیمیسینین سسینی ائشیدیب تازادان اؤزونه گلدی احمد.
- ایندی گئدرم. ایندی گئدرم. باخ معصومه! منه یاخشی قولاق وئر. بیر موددت  گئدیب بیر یئرلرده گیزلی قالمالییام. شهر ساکیتلشندن سونرا عمی اوغلوم نوصرت گلیب سنی قاچیرداجاق. قارنینداکی اوشاغیمیزا بتر باخمالیسان.  او گونه قدر آتانین ائوینده قالاجاقسان. بلکی ده اوشاغی آتان گیلده دوغدون. صبر ائله هر شئی دوزه له جک. بیرلیکده آیری بیر شهره گئدیب گیزلیجه یاشایاجاغیق.
خانیمیسینین یاناقلاریندان اؤپوب و بیر الینی ده اونو آزجیق شیشمیش قارنینا چکیب گولومسه دی. کیتاب چووالینی چیینینه آتدی. اوز گؤزونو شالی ایله باسدیریب، ائودن ائشی یه چیخدی.
مدرسه  کوچه سیندن گئچنده، اود وورولموش آنبار کیتابیندان گؤی اوزونه قالخان توستویه باخیب و گؤزلرینین یاشینی سیلدی.
**                                                    
کندده کی عمی اوغلوسو نوصرت، اونو گؤزل قارشیلامیشدی. ائوینده یئرلشدیریب. اونو گیزلدمیشدی.
- باخ عمی اوغلو احمد! دوزدو کندیمیزده سنین رحمتلیک آتانین بؤیوک حؤرمتی واری ایدی. و سنین ده  معللیم اولدوغون، بوتون کند اهلینه  باش اوجالیق ساییلیر. آمما گئنه ده ائحتییاط ائتمه لی ییک. کیمسه نین گؤزونه گؤرونمه مه لیسن. زمانه خرابدی. نه اولار نه اولماز، کند ده ده دوشونمز بیر آدام تاپیلار سنین خبرینی شهرده کی مامورلارا یئتیرر. هله لیک ائودن ائشی یه چیخماسان یاخشی اولار.
تام بیر ایل بویونجا عمی اوغلوسو نوصرتین ائوینده بیر محبوس کیمی یاشامیشدی، تا او گئجه یه قدر. گئجه یاریسی ائوین باخچاسینا گیردی نوصرتین آت داشقاسی.
پنجره دن باخدی. نوصرت آتینین اوزانگینی باخچا حئصارینین گوشه سینده کی دیره یه باغلادی. سونرا داشقادا اوتوران قادینین قوجاغینداکی اوشاغی آلدی. قادینین بیر الیندن توتدو و داشقادان آشاغی انمه سینه یاردیم ائتدی. آرتیق احمد صبر ائله یه بیلمه دی. تئز باخچایا قاچدی. قادینی قوجاقلادی.
معصومه تازا دوغورموش اوغلو ایله گلمیشدی. ایکی ار آروادین گؤزلریندن ضولوم ضولوم یاش آخیردی. اوشاق نوصرتین قوجاغیندا یاتمیشدی. آی ایشیغینین آلتیندا دیره یه باغلانان آت کیشنه دی.
نوصرت دئدی:
- عمی اوغلو، عمی قیزی! ائوه گیرک. ایشیمیز وار. بو گئجه سیزی بوردان آپارمالییام.
- آتا نه اولار سن آلله قوی منده بیر سفر قیشقیریم.
احمد اؤز اؤزونه دوشونوردو " آخی گؤره سن بو بالاجا نئیه گؤره قاب کپیری ساتماق اوچون قیشقیرماق ایستیر؟ ال چکن جانی دا یوخ، کوپک اوغلونون."
- یاخشی فقط بیر دفعه قیشقیراجاقسان.
گئنه احمد گئچمیشه جومدو. او گئجه یاریسی نوصرت معصومه نی، اونو، بالاجا اوشاقلارینی و بیر چووال کیتابی، کنددن بو تازا شهره گتیرمیشدی. آت داشقاسینی دا اونا وئرمیشدی.
او گئجه دن بری احمد معللیم، کپیرچی اولموشدو.
**
احمد بالاجا اوغلونون قیشقیرماسینی ائسیتدیغیندا اؤزونه گلدی.
- کؤهنه کیتابی اولان. تورکو دیلده کیتابی اولان. گتیرین یاخشی پولا آلیرام.
- اولان بالاجا! سن نه ائدیرسن؟
- آتا دوشوندوم کی، حتمن باشقالاریدا سنین کی کیمی کیتابلاریمیزدان گیزله دیبلر. بلکی ده اونلارین دا ائولرینده هله اود وورولمایان کیتابلار قالیر.
- بالاجا سن آغلینی می الدن وئریبسن؟ تئز اول آتی قووالییاق. یقین کی سنین سسینی  مامور فیلان ائشیدمیش اولمالیدی. باشیمیزا درد گلمه میش قاچمالی ییق.
احمد بیر ال ایله آتین اوزانگینی چکدی، او بیری ایلنده کی قامچی ایله ده آتین کوره گیندن بیر ایکی دنه  ووردو. آت بیر کیشنه دی و دؤرد آیاق کوچه دن قاچدی.
- آتا!
- هه بالاجا؟
کیچیک اوغلان صورتله گئدن داشقانین اوستونده، آتاسینی قوجاقلادی و دئدی:
- آتا من سنی چوخ سئویرم. سنین ایچینده کی اودلانمایان کیتابلاری دا. تئز گئدک ائوه جیرتدانین ناغیلینی یاز. او ناغیلین اوخوماغینی چوخ ایستیرم.
کتابهای سوزانده شده!
- لباس کهنه خریداریم، نان خشک می خریم. خاک کپیر می فروشیم.
احمد اینها را داد زد و افسار اسبی را که به گاری بسته شده بود، آرام بلند کرد و بطرف خودش کشید. اسب شیهه آرامی کرد و درشکه درست وسط کوچه ایستاد.
- پدر! ترا خدا بگذار من هم داد بزنم. ببین زیاد هم کار سختی نیست. من هم می توانم انجامش دهم.
احمد نگاهی به پسر کوچکش انداخت و احساس کرد، یک چیزهایی پشت نگاههای ملتمسانه او مخفی است." آخر این بچه چرا می خواهد داد بزند؟ بلکه هئچ دلیلی هم نداشته و تنها می خواهد بازی کند. به همین سادگی.
با یک دستش افسار اسب گاری را گرفته بود و با دست دیگرش را ریش کثیفش مالید. زیر چشمی پسر کوچکش را که روی گاری، در کنارش نشسته بود، ورانداز کرد.
- نمی شه کوچولو! تو هنوز یک وروجکی. راستش را هم بخواهی این کارها مخصوص تو نیست. آینده ای زیبا در انتظار توست.
- اما پدر جان، من این کار را دوست دارم. من داد زدن به زبان خودمان را دوست دارم.
پسر کوچک لب و لوچه اش را کج و معوج کرد و ادامه داد.
- پدر جان من دیگر خسته شدم از بس توی مدرسه " بابا آب داد. بابا نان داد." خواندم.
احمد با تعجب نگاهی به پسرش انداخت و گفت:
- پسر جان لب و دهانت را چرا کج می کنی؟
- پدر، زبان فارسی همین طوری است دیگر.
- ادا و اطوار در نیار کوچولو. زبان فارسی اینطوری ها هم نیست. برای ما یک زبان بیگانه است به خاطر همین عجیب به نظر می رسد.
- پدر، مگر تو نمی گفتی؟ خاک نان می دهد. ابر آب می دهد باز لب و دهانش را کج کرد و گفت:  اینها چیه توی کتابهای مدرسه ام. بابا آب داد. بابا نان داد.
احمد نگاهی به پسرش انداخت و قهقهه ای سر داد. با یک حالت دوست داشتنی آرایش موهای سرش را به هم زد.
- کوچولو! دقت کن، این حرفها را توی مدرسه به هیچ کس مگو.
- می دانم پدر. قبلا هم گفته بودی.
احمد دوباره داد زد:
- لباس کهنه خریداریم، نان خشک می خریم. خاک کپیر می فروشیم.
- پدر می گم، حالا که تمام کتابهای ترکی توی خانه را یادم دادی، از این به بعد چکار خواهیم کرد؟ دیگر کتابی نداریم.
- نترس کوچولو. برای تو داستان تازه ای می نویسم. بگذار تمامش کنم، خواهی خواند.
- داستان در مورد چه کسی است؟
- داستان جیرتدان
- ترا خدا پدر جان، یک مقدارش را  واسم بگو.
- نمی شه کوچولو. مهم خواندن و نوشتن تو به زبان ترکی است. بگذار بنویسم تمامش کنم، خودت آنرا بخوان.
پسر کوچک کمی مکث کرد و با دهان باز، پدرش را نگاه کرد. گو اینکه چیزی به فکرش خطور کرده بود. از پدرش پرسید:
- پدر جان! اگر یک موقعی حرفهای تو  هم تمام شد، آنوقت چکار کنیم؟
- کوچولو! حرفهای من تمام شدنی نیستند. درست است که کتابهای مار سوزاندند، اما قادر نبودند حرفهای ما را به آتش بکشند. نترس برای تو انبوهی از حرفهای نگفته دارم.
پسر کوچک نگاهی به پدرش انداخت و لبخندی زد. باز دوباره اصرار کرد." بگذار من هم داد بزنم" اما پدرش اجازه نداد. هر چه پسره اصرار می کرد، پدرش بیشتر دچار شک و تردید می شد.
- پدر می گم، ای کاش موقعی که به ده فرار می کردی، کتابهای بیشتری با خودت می بردی تا من حالا اینطور بی کتاب نمی ماندم.
احمد رویش را به طرف پسرش برگرداند و از ته دل آه بلندی کشید. پسرش ندانسته انگشتش را روی زخم دلش گذارده بود و دوباره آنرا تازه کرده بود. چشمهایش را به چشمان معصوم پسرش دوخته بود  و همانطور خشکش زده بود. پسر کوچک با آن سخنانش او را به خاطرات هشت سال پیشش هل داده بود.
**
آذر ماه هشت سال پیش یعنی 1325جلوی دیدگانش جان گرفت.
همه جای شهر قیامت بود. ارتش شاهی همه جا را به خون آغشته کرده بود. کارکنان دولت تازه تاسیس یا توی زندان بودند و یا به دار کشیده شده بودند. آنهایی هم که جان به سلامت برده بودند در فکر فرار از شهر بودند.
ارتش قبل از اینکه به مدرسه برسد، احمد مستخدم مدرسه را پیدا کرد و با او به انبار کتاب مدرسه رفت. مستخدم کلیدش را انداخت و قفل در انبار را باز کرد. احمد با عجله وارد انبارشد و تا آنجایی که می توانست خورجینش را با کتابهای ترکی پر کرد.
مستخدم پیر با صدای ترسیده اش خطاب به احمد گفت:
- معلم احمد! عجله کنید، الآن قشون از راه می رسد. آخر توی این وضعیت شما بایستی به فکر جانتان باشید.
- نه عمو رحیم. تا آنجایی که می توانم بایستی از این کتابها با خودم ببرم. در آینده برای بچه هایمان ضروری هستند.
- پس عجله کنید. والا جایتان یا زندان خواهد بود یا چوبه دار.
بعد از اینکه توی خورجینش چند کتاب جای داد از مدر سه بیرون آمد و بسوی خانه یشان دوید. برای اینکه شناخته نشود، سر و رویش را با شالی که مستخدم داده بود پوشانده بود.
برای رفتن به خانه از کوچه پس کوچه ها و جاهای خلوت عبور می کرد. درب منزلشان را که باز کرد، همسرش به سویش دوید و با صدای لرزانش گفت:
- احمد، احمد! زود باش، بایستی از اینجا فرار کنی.
- عزیزم چی شده. نترس. آرام باش ببینم چی داری میگی.
خانمش نتوانست دیگر خودش را نگه دارد. و شروع کرد زار زار گریستن و گفت:
- میرزا چند ساعت پیش با دو تا مامور آمده بود خانه. پدرم می خواهد تو را تحویل قشون شاه دهد.
میرزا علی، پدر خانم احمد، پیشنماز مسجد جامع شهر و از ملاهای بنام شهر بود. قبل از اینکه قشون شاه به شهر حمله ور شود، او به همراه دیگر ملاها نامه هایی را به تهران روانه کرده بودند. از نظر آنها شهر تحت اشغال کمونیست ها بود و توی نامه هایشان در این مورد از تهران کمک خواسته بودند. احمد همه اینها را به خوبی می دانست و ترس خانمش را هم بیجا نمی دانست. می دانست میرزا علی چقدر آدم احمقی است، اما هر چی هم باشد پدر خانمش بود و به خاطر همین پیش خانمش از او بد گویی نمی کرد.
آن روز را به خاطرش آورد. خانمش توی خانه نبود. میرزا علی به خانه آنها آمده بود. خیلی هم عصبی بود.
- پسره احمق! به خدا قسم اگر حرمت پدرت نبود، دخترم را به عقد تو نمی آوردم. نمی گذاشتم دختر بدبختم زن توی کمونیست از خدا بی خبر بشود.
وقتی که آن روز این حرفها را از میرزا علی شنید، پیش خود گفته بود: " مرتیکه بی حیا، تو حتی ناخن انگشت پدر من هم نمی توانی بشی. پدر من هم اگر خودفروش می شد قبل از امثال تو مسجد روستا را ول می کرد و توی شهر برای خودش عالم بزرگواری می شد." اما هر آنچه را که از مغزش می گذشت را توی خودش نگه داشته و به او گفته بود:
- اما میرزا علی برای چی به من کمونیست بی خبر از خدا می گویی؟
- یعنی تو فکر میکنی من هیچ چیز حالیم نیست؟ من خیلی خوب هم میفهمم شماها خدا را کمو می نامید. نیست هم که معلوم هست یعنی چه؟ کمو نیست هم یعنی خدا نیست.
احمد با شنیدن اینها فقط سری تکان داده بود و به او گفته بود:
- اما میرزا علی، من تا به این روز از نماز و روزه ام غافل نشده ام.
- خفه شو، از خدا بی خبر. آن نماز و روزه ات هم بخوره به سرت.
از آن روز به بعد بود که تصمیم گرفته بود با آن آدم زبان نفهم  بحث و مجادله نکند.
با شنیدن صدای خانمش یک هویی به خودش آمد.
- احمد، احمد! کجایی. مثل اینکه گوشت به من نیست. عجله کن، الآن دوباره پدرم و مامورها از راه می رسند. بایستی فرار کنی.
- همین الآن می رم. نگاه کن معصومه! خوب به حرفهایم دقت کن. یک مدتی بایستی مخفی بشوم. شهر آرام که گرفت، پسر عمو نصرت را خواهم فرستاد ترا فراری دهد. مواظب بچه مان که توی شکمت است باش. تا آن روز بایستی منزل پدرت بمانی. بلکه بچه را هم آنجا به دنیا آوردی. فقط صبر داشته باش، همه چیز رو به راه خواهد شد. با هم به یک شهر دیگری می رویم و مخفیانه زندگی می کنیم.
گونه های خانمش را بوسید و دستی بر شکم برآمده او کشید و لبخندی زد. خورجین کتاب را پشتش انداخت. روی و صورتش را با شال پوشانید و از خانه خارج شد.
وقتیکه از کوچه مدرسه رد می شد، دودی را که از انبار آتش گرفته کتاب به هوا برمی خاست را نظاره کرد و اشک دیدگانش را پاک نمود.
**
پسر عمویش نصرت، توی ده خیلی خوب از او استقبال کرد. توی خانه اش او را پناه داد و مخفی اش کرد.
- نگاه کن پسر عمو! درسته که پدر خدا بیامرزت توی ده برای خودش عزت و احترامی داشت و تو هم به خاطر معلم بودنت موجب افتخار و سربلندی اهالی روست&#
Submit to DeliciousSubmit to DiggSubmit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn