در ۱۴۱ کشور جهان همچنان شکنجه اعمال می‌شود
- توضیحات
- منتشر شده در سه شنبه, 23 ارديبهشت 1393 14:45
آذوح: به‌گزارش سازمان عفو بین‌الملل، به‌رغم فراخوان‌های عمومی جهانی، در بسیاری از کشورها همچنان شکنجه اعمال می‌شود. در کشورهایی چون کره شمالی، سوریه یا مکزیک اعمال شکنجه سیستماتیک همواره در دستور کار قرار دارد.
عفو بین‌الملل: بسیاری از کشورها سعی می‌کنند استفاده از شکنجه را با دستاویز قرار دادن «امنیت ملی» توجیه کنند.
عفو بین‌الملل: بسیاری از کشورها سعی می‌کنند استفاده از شکنجه را با دستاویز قرار دادن «امنیت ملی» توجیه کنند.
به‌گزارش خبرگزاری آلمان، سازمان عفو بین‌الملل روز سه‌شنبه ۲۳ اردیبهشت (۱۳ ماه مه) کارزاری را با عنوان «شکنجه را متوقف کنید» علیه شکنجه و خشونت در زندان‌ها آغاز کرد و در این رابطه گزارشی منتشر نمود.
در این گزارش عفو بین‌الملل گفته است بر اساس «اطلاعات معتبر» شکنجه هنوز در ۱۴۱ کشور جهان وجود دارد.
سه دهه پس از تصویب کنوانسیون ضد شکنجه در سازمان ملل متحد، وضعیت کشورهای جهان در زمینه اعمال شکنجه رضایت‌بخش نیست.
به‌گفته عفو بین‌الملل در حالی که از آن زمان تاکنون ۱۵۵ کشور این کنوانسیون را امضا کرده‌اند، اما «دست‌کم در ۷۹ کشور» از امضاکنندگان کنوانسیون، همچنان شکنجه اعمال می‌شود.
سلمین چالیشقان، دبیرکل بخش عفو بین‌الملل در آلمان می‌گوید: «حفاظت در مقابل شکنجه در بسیاری از کشورها تنها بر روی کاغذ نوشته شده. بسیاری از کشورها به جای مبارزه با شکنجه تلاش می‌کنند بر اعمال شکنجه سرپوش بگذارند.»
«همراه کردن مردم با اعمال شکنجه»
عفو بین‌الملل گفته است بسیاری از کشورها سعی می‌کنند استفاده از شکنجه را با دستاویز قرار دادن «امنیت ملی» توجیه کرده و به این طریق نظر موافق مردم را نسبت به اعمال شکنجه به‌دست آورند.
نظرسنجی سازمان عفو بین‌الملل از ۲۱ کشور نشان می‌دهد که برای مثال در چین سه‌چهارم مردم استفاده از شکنجه را برای دستیابی به «اطلاعات به‌منظور محافظت از مردم» موجه می‌دانند.
در بسیاری از کشورهایی که در آن‌ها دمکراسی حاکم است نیز این توجیه، نظر بسیاری از مردم است. به‌عنوان مثال در آمریکا ۴۵ درصد شرکت‌کنندگان در این نظرسنجی گفته‌اند اعمال شکنجه «تحت شرایط ویژه» درست است.
در این گزارش به نمونه‌هایی از اعمال شکنجه نیز پرداخته شده است. «کبوتر» که نمادی از آزادی و صلح است در زندان‌های کره شمالی به نام نوعی شکنجه ویژه تبدیل شده است. بر این اساس دست‌های متهم از پشت بسته می‌شوند و با دست‌بند به بیرون کشیده می‌شوند و سپس وی را به دیوار طوری زنجیر می‌کنند که نه بتواند بنشیند و نه بایستد بلکه تنها بر روی زانو قرار گیرد. درد ناشی از این شکنجه پس از مدت کوتاهی غیرقابل تحمل است.
در چین نیز شکنجه‌ای به نام «خفاش» شناخته‌شده است. در این نوع شکنجه قربانی همچون خفاش وارونه از جای بلندی آویخته می‌شود. هیچ‌کس نمی‌تواند این شکنجه را به‌مدت طولانی تاب آورد. فضای اطراف در سلول تنگ‌تر و خون در دست‌ها و پاها جمع می‌شود، طوری که رنگ پوست به قهوه‌ای تبدیل می‌گردد و پس از آن، جریان دوباره خون موجب درد وحشتناکی می‌شود.
در بازداشتگاه پلیس فیلیپین، زندانیان با چرخش یک گردونه و ایستادن عقربه آن در برابر نام یک نوع شکنجه، خود نوع شکنجه‌ای که قرار است بر آن‌ها اعمال شود انتخاب می‌کنند.
عفو بین‌الملل در گزارش خود شکنجه با هدف اعتراف‌گیری را «توهم» دانسته و گفته است در چنین مواقعی متهم برای پایان بخشیدن به درد و رنج خود دست به هر اعترافی می‌زند و این ارزش حقیقی ندارد.
این سازمان مدافع حقوق بشر تأکید کرده است که بیشتر کسانی که مورد شکنجه قرار می‌گیرند از اقشار محروم هستند و نه فعالان سیاسی یا متهمان به تروریسم.
